Ottoman Studies

This exhibition catalog illustrates - through many figures and accompanying essays - the styles and style changes of the Ottoman court, the glamour and beauty of which were hardly seen publicly. It also demonstrates the influence of western fashion currents, which in the Turkish fashion metropolis of Istanbul were combined with traditional Ottoman styles. English & German text.

The study of clothes and dressing has great potential for social and cultural history. Typically Ottoman urbanites situated their fellow men after a glance at the clothing worn by the latter. As to the women, such conclusions were more difficult to draw, as all females were to be modestly covered up and ideally almost invisible. Yet in practice, at least from the eighteenth century onwards, it was often possible, at least in Istanbul, to distinguish fashionable from soberly pious women. To be aware of people's modes of dressing thus was part of knowing one's way around in Ottoman society.

After Ottoman Sultan Selim I assumed the role of ‘Khadim al-Haramayn’ (Servant of the Two Sacred Cities), the Ottoman Empire rendered innumerable services to the holy cities of Mecca and Medina. As part of this protection and maintenance, the Ottoman state regularly updated the covers, curtains, and belts that project the Ka’aba. The old covers, curtains, and belts were considered sacred and meticulously preserved. They are now part of the collection at Topkapı Palace, and this catalogue explores these items in depth, expanding on the 1996 Arabic publication by Tezcan on the sacred embroideries.

Osmanlı İmparatorluğu'nun iktisadi, siyasi, sosyal ve ticari hayatında önemli bir role sahip olan ipekli dokumalar, gerek hammaddesinin pahalı olması, gerekse üretimlerinin çok zahmetli olmasına rağmen yüzyıllar boyunca en değerli ve vazgeçilmez dokuma türü olmuştur. Osmanlı ipekli dokumaları arasında en gösterişli ve tok kumaşlardan olan 'kemha' ve kadifenin bir türü olan 'çatma', saray ve halk tarafından oldukça beğenilen, kaftan yapımında ve döşemede çok sık kullanılan kumaşlardır.

Status symbols, diplomatic gifts, artistic mediums and economic treasures--figured silk fabrics were among the most powerful and most characteristic artistic products of the Ottoman Empire. Wars were fought for control of silk revenues, and governments devoted major bureaucratic efforts toward the organization, regulation and taxation of silk production. Ipek: The Crescent & the Roseis the most comprehensive and magnificently illustrated overview of Ottoman silk textiles of the sixteenth and seventeenth centuries. Its lavish, full-bleed, six-color reproductions of fabrics from the Topkapi Palace in Istanbul, and from lesser-known ecclesiastical treasuries in the Balkans, Sweden, Poland and Russia, demonstrate the creativity of Ottoman weavers in rich detail, and will appeal to anyone with an interest in design or a general appreciation for visual delights. Accompanied by scholarly essays that shed light on the different historical, legislative, economic and technological factors that determined the history of these textiles.

The practice of the intricate, ancient arts of embroidery throughout the Ottoman Empire gave rise to splendid representations of flowers in silk and gold. With sumptuous colour photography throughout, Flowers of Silk and Gold examines the history of the various stitches, fabrics and designs employed, and gives an engrossing insight into an unfamiliar though much-fantasized world.

Reflects the inner world of the Ottomans who transformed the nomadic culture they brought along to Anatolia into a refined lifestyle. Even though 624 years of Ottoman rule is the topic of numerous other works, this is one of the few books which depicts the lifestyle of the Ottomans in detail. Written by Prof. Dr. Nurhan Atasoy, the design of the book belongs to Ersu Pekin while photographs are by Selamet and Bahadir Taskin. Within the framework of the ‘Otag-i Hümayun’ (‘Royal Tents’) project, Ottoman tents and related gadgets at the Topkapi Palace were cleaned, restored and subsequently exhibited in the Has Ahirlar (‘Royal Stables’) section of the Topkapi Palace.

Osmanlı padişahları da diğer hükümdarlar gibi giyim-kuşama önem verir, lüks kumaşlardan dikilmiş gösterişli kıyafetler giyerlerdi. Osmanlı devlet geleneğinde ölen sultanların giysilerini bohçalayarak saklama geleneğinin olması, padişahların kıyafet zevklerini 16. yüzyıldan 20. yüzyıl başlarına kadar kopmadan izlememize olanak sağlar. Başlangıcından 19. yüzyıla kadar padişah kıyafetleri incelendiğinde klasikleşen bir kıyafet tarzı dikkat çekmektedir: Başta sorgucuyla sarık, üstte kaftan, altta şalvar ve çizme. Değişen biçimleriyle bu tarz beğeni haline gelmiş ve adeta sembolleşmiştir. Küçük değişikliklerle bu giyim tarzı üç asır devam etmiştir. Bu klasik çizginin devam etmesinde en büyük rolü kumaş üretiminden kıyafetin hazırlanmasına kadar bütün safhalarda yer alan hassa kıyafet üretim birimlerinin oynadığı anlaşılmaktadır. Çünkü yıllar boyu oluşan tecrübeler bu birimler içinde kesintisiz olarak bir sonraki nesle aktarılmıştır. Ancak 19. yüzyıldan ve özellikle II. Mahmud’dan sonra bu klasik çizginin terk edildiği ve Batı tarzı kıyafetlerin kullanılmaya başlandığı görülmektedir. Bu değişimde dikkat çeken nokta ise üç asır devam eden hassa kıyafet birimlerin lağvedilmesinin bu döneme yani 19. yüzyılın başına denk gelmesidir. Osmanlı Devleti’nin önemli özelliklerinden biri de arşivciliğe verilen önem açısından döneminin önde gelen devletlerinden biri olmasıdır. Devlet yaptığı her işlemi kayıt altına almış ve bu kayıtlar asırlarca muhafaza edilmiştir. Bu kayıtlar sayesinde kıyafet üretim birimlerini de üç yüzyıl boyunca takip etmek mümkündür. Büyük ölçüde siyakat hattı ile yazılmış ilgili belgelerde teşkilatın adı, kapsadığı tarih, grup isimleri, gruplarda çalışanların isimleri ile aldıkları yevmiyeler gibi ayrıntıların bulunması teşkilatın çalışma sistemiyle ilgili bize çok yararlı bilgiler sağlamaktadır. Bahattin Yaman Osmanlı saray kıyafetlerini, bunlara üç asır boyunca damgasını vuran hassa kıyafet birimlerinin arşiv belgeleri ışığında ve Topkapı Sarayı Müzesi’ndeki bu birimlerin ürettiği kıyafetlerden örneklerle ele alıyor.

Ottoman Dress and Design in the West is a richly illustrated exploration of the relationship between West and Near East through the visual culture of dress. Charlotte Jirousek examines the history of dress and fashion in the broader context of western relationships with the Mediterranean world from the dawn of Islam through the end of the twentieth century. The significance of dress is made apparent by the author's careful attention to its political, economic, and cultural context. The reader comes to understand that dress reflects not simply the self and one's relation to community but also that community's relation to a wider world through trade, colonization, religion, and technology. The chapters provide broad historical background on Ottoman influence and European exoticization of that influence, while the captions and illustrations provide detailed studies of illuminations, paintings, and sculptures to show how these influences were absorbed into everyday living. Through the medium of dress, Jirousek details a continually shifting Ottoman frontier that is closely tied to European and American history. In doing so, she explores and celebrates an essential source of influence that for too long has been relegated to the periphery.

The family life of the masters of the Ottoman palace and the daily lives and clothing of the children of the sultans are topics which unfortunately have not been the subjects of detailed consideration. This deficiency has not only resulted incorrect assumptions, deep ignorance and erroneous opinion regarding their way of life and family relationships, but has also led to the incorrect interpretation of their place in Ottoman civilization. This is so because those distinguished persons who represent a particular cultural circle must be known well. Moreover, the persons of that milieu obviously affect the course of history, and that milieu produces select and distinguished persons who are unique to it. Among the members of the dynasty are artist sultans, princes and princesses; the life style of the dynasty is based on a unique tradition and that these works, among the wealth of the many objects in our museum, bear witness to the institution’s historical and cultural identity. The Topkapi Palace Museum’s worthy expert Doc. Dr. Hulya Tezcan, known for her publications on the historical topography of the palace and its pre-Ottoman works as well as her contribution to the work Ipek, on the textile collections of the Palace, now presents this invaluable research on the lives and costumes of the princes and princesses who were members of dynasty.

Osmanlı Devleti'nde saray hizmetlileriyle devlet memurlarının ve silahlı kuvvetler mensuplarının en büyüğünden en küçüğüne kadar belli ve bütün ayrıntılarıyla değişmez kıyafetleri vardı ve buna uymak mutlak bir zorunluluktu. Mesela, kapıcı, bostancı, baltacı, enderunlu harem mensupları, haremde hizmetli hanımların vazife ve derecelerine göre kıyafetleri birbirinden ayrıydı. bunun gibi, Sardıazam, Şeyhülislam, Kadıasker, Kaptan Paşa, Kubbe Veziri, Defterdar, Nişancı gibi en yüksek dereceli memurlardan başlayarak en küçük memir ve hizmetliye kadar hepsi özel kıyafetlere sahiptiler.

Türkiye’nin ilk özel müzesi olan Sadberk Hanım Müzesi’nin 30.kuruluş yıldönümünde, müze koleksiyonundan seçilen Osmanlı kadın giysileri sergi katalogu.“Osmanlı giyim geleneği, Orta Asya giyim kültürünün devamı niteliğindedir. Uzak Doğu giyim kuşamıyla akrabalıkları bulunur ve İslam ile Anadolu geleneklerinden de etkilenmiştir.”

Türkçe-Ingilizce açiklamali olarak hazirlanan kitap 11. yüzyil -18. yüzyil zaman dilimi içinde giysilerin tarihçesini anlatmakta. Kitapta ayrica üç ünlü tezhip ve minyatür sanatçisinin yaptigi 63 illüstrasyon da yer almakta.

1873 yılında Türkiye'de halk giysileri. Elbise-i Osmaniyye. Viyana Uluslararası Fuarı için kurulan Osmanlı İmparatorluğu Komisyonu'nun yardımlarıyla yayımlanan eser. Metin bölümü fuardaki Türk Pavyonu Genel Komiseri Ekselans Osman Hamdi Bey ve İmparatorluk Komisyonu ve Uluslararası Jüri üyesi Marie de Launay tarafından yazılmıştır.

Türkiye Tekstil Tarihi Üzerine Araştırmalar, tarih ülkemiz tekstil sektörünün neredeyse çağlara yayılan tarihine ve bugününe ışık tutan bir eser. Cumhuriyet’le yaşıt sayılan tekstilciliğimizin, Anadolu’da ve Asya’da sahip olduğu köklü geçmişi gözler önüne seren, Osmanlı tarihinden Asur dönemine ve Orta Asya’ya dek uzanan uzun ve meraklı hikâyesini, 2005 yılında tüm dünyada tekstil kotalarının kalkmasıyla yaşanan krize dek anlatıyor. Renkli resim ve bu kitap için Halil İnalcık’ın hazırladığı haritalarla.

Bu kitapta, Ankara keçisi tiftiğinden eğrilerek Ankara’da dokunan, Ankara sofunun ve Ankara tiftik dokumacılığının tarihine odaklanan Tarihi Dokumak: Bir Kentin Gizemi, Sof sergisinin kataloğunun yanı sıra, 16. yüzyıldan itibaren dünyada, eşsiz özellikleriyle seçkinler tarafından tercih edildiği bilinen ancak 19.yüzyılda azalarak son bulan sof dokumacılığının izinde, Ankara keçisi, tiftik, sof, Ankara keçisinin ve Ankara tiftik dokumacılığının temsili gibi konulara ilişkin bilimsel makaleler yer almaktadır. Bu kitap, müzelerden ve özel koleksiyonlardan sof örneklerinin tespit edilerek izleyiciyle ilk kez buluştuğu sof sergisinin nasıl oluşturulduğunun belgelenmesinin yanında, Ankara keçisi ve sof üzerine araştırmacıların yararlanacağı bir kaynak olması amaçlanarak oluşturulmuştur.Anadolu’da dokumacılığın ve yünün tarihi ve yünün maddi değerinden, Ankara keçisinin özelliklerine, Osmanlı döneminde Ankara keçisi yetiştiriciliği, Ankara keçisinin Fransa ve Güney Afrika’daki serüveni ve sayısal yoğunluğunun değişimine, Ankara tiftik ve sof dokumacılığının tarihinden, 18. Yüzyıla tarihlenen Ankara’nın bilinen en eski resmi Ankara Manzarası’nın hikayesinin sunulmasına kadar farklı ancak birbiriyle bağlantılı konulardaki yazıları bir araya getiren kitapta aynı zamanda, Cumhuriyet döneminde Ankara keçisi ve tiftik arz zincirinin bir değerlendirmesi, Ankara keçisi simgesinin resim, banknot, pul, amblem gibi öğelerde nasıl temsil edildiğine dair makaleler de yer almaktadır. Kitabın, sergi kataloğu bölümünde, Topkapı Sarayı Müzesi’nden 16. Ve 17. yüzyıllara tarihlenen tiftik örnekler, Sadberk Hanım Müzesi’nden sof kumaştan ve tiftikten üretilmiş giysi örnekleri, Ankara Etnografya Müzesi ve şahıs koleksiyonlarında yer alan sof kumaş örnekleri yer almaktadır. Bununla birlikte, 18. Yüzyıl Ankara’sını topografik özellikleriyle olduğu kadar Ankara keçisine ve tiftiğe dayalı ekonomisi ve tiftik dokumacılığı ile de tesmsil eden, sergi için Rijksmuseum, Amsterdam’dan getirilen Ankara Manzarası tablosu da bulunmaktadır. Katalogda, Koç Üniversitesi Vehbi Koç Ankara Araştırmaları Uygulama ve Araştırma Merkezi Kütüphane ve Arşivi’nden ve şahsi ve kurumsal koleksiyonlardan ve arşivlerden bir araya getirilen, Ankara keçisi ve tiftik dokumacılığına dair gravür, kartpostal, fotoğraf, belge, tiftik dokumacılığında kullanılan aletler, sof boyamacılığında kullanılan doğal boyar maddeler ve tiftikten Cumhuriyet döneminde üretilen örgü ve dokuma örneklerden bir seçki de bulunmaktadır.