Ottoman Studies

The early modern Ottoman poet Mihrî Hatun (1460-1515) succeeded in drawing an admiring audience and considerable renown during a time when few women were accepted into the male-dominated intellectual circles. Her poetry collection is among the earliest bodies of women's writing in the Middle East and Islamicate literature, providing an exceptional vantage point on intellectual history. With this volume, Havlioglu not only gives readers access to this rare text but also investigates the factors that allowed Mihri to survive and thrive despite her clear departure from the cultural norms of the time. Placing the poet in the context of her era and environment, Havlioglu finds that the poet's dramatic, masterful performance and subversiveness are the very reasons for her endurance and acclaim in intellectual history. Mihri Hatun performed in a way that embraced her marginal position as a woman and leveraged it to her advantage. Havlioglu's astute and nuanced portrait gives readers a fascinating glimpse into the life of a woman poet in a highly gendered society and suggests that women have been part of intellectual history long before the modern period.

The History of Ottoman Poetry, first published in six volumes between 1900 and 1909, was the principal product of E.J.W. Gibb's devotion to Ottoman Turkish literature. By the time of his early death in 1901 only the first volume had appeared in print. The remainder was almost complete and was seen through the press by Gibb's friend and literary executor, the Persian scholar E. G. Browne. The History was designed to provide the first extended account in English of Ottoman literature. The first four volumes cover four developmental phases, largely under the influence of Persian literature, from around 1300 to the middle of the nineteenth century. The fifth volume introduces the 'New School' of Ottoman poetry produced in Gibb's own era and inspired by French models. The sixth volume contains in Ottoman printed script the texts of all works quoted in English translation in the previous volumes. No comparable study has appeared in English since Gibb's magnum opus. His History of Ottoman Poetry has become a classic work which is still widely referred to and valuable for students, scholars and anyone with a general interest in Middle Eastern literature and culture. Volume I (originally published 1900, during Gibb's lifetime) begins with an introduction on the origin, character and scope of Ottoman poetry, and provides an explanation of its principal verse forms and rhyme schemes. Gibb then discusses poets of the period 1300 to around 1450, considering this a formative era in which poetry was generally more 'West-Turkish' in style and strongly influenced by local dialect than Ottoman later became. Foremost among the poets discussed are Sultan Veled (d. 1312), son of the revered mystic Celaleddin Rumi; Yunus Emre (fl. early 1300s), a master of 'rugged' mystical verse in the Turkish syllabic metre; and Süleyman Çelebi (d. 1422) author of the Mevlid, a 'Hymn on the Prophet's Nativity' which acquired a central place in Turkish culture through its recital annually during celebrations on the birthday of the Prophet Muhammad. Gibb's method in all volumes is to supply biographical information on each writer, drawn primarily from Ottoman biographical dictionaries of poets, followed by English translations of some of their more significant poems and synopses of longer texts. For all these elements, a wealth of explanatory footnotes provides extra cultural depth.

In Essays on Turkish Literature and History Barbara Flemming makes available essays partly previously published in German. They offer insights gained through decades of scholarship. Although the Ottoman period is central, a wide range is covered, including an early Turkish principality, Mamluk and Ottoman Egypt, and contemporary southeastern Turkey. The essays look into historical and political factors involved in the preoccupation with the world's ending, into Muslim-Christian dialogue, the sultan's prayer before battle, and the bilingualism of poets. Of particular interest are the sections on female participation in mysticism, on an anti-Sufi movement in Cairo, on the Ottoman capital's appeal to collectors and emigrants (Diez, S ssheim, B hlau), and on the far-reaching effects of alphabet change.

The Ottoman Empire was one of the most significant forces in world history and yet little attention is paid to its rich cultural life. For the people of the Ottoman Empire, lyrical poetry was the most prized literary activity. People from all walks of life aspired to be poets. Ottoman poetry was highly complex and sophisticated and was used to express all manner of things, from feelings of love to a plea for employment. This collection offers free verse translations of 75 lyric poems from the mid-fourteenth to the early twentieth centuries, along with the Ottoman Turkish texts and, new to this expanded edition, photographs of printed, lithographed, and hand-written Ottoman script versions of several of the texts--a bonus for those studying Ottoman Turkish. Biographies of the poets and background information on Ottoman history and literature complete the volume.

In The Last of an Age, Sooyong Kim explores the relationship between social change and the development of an Ottoman literary canon in the course of the sixteenth century by examining the work and reception of a popular poet, Zati (1471-1546). Kim argues that a newly emergent group of bureaucratic literati, through the production of authoritative biographical dictionaries, ultimately relegated Zati to a lesser literary age, driven by a self-fashioning that privileged broad linguistic ability, above all else, with poetry serving as the main vehicle for demonstrating that. This study is interdisciplinary in approach, taking insights from literary studies, cultural history, and social theory. It adds to the scholarship on the rise of early modern Ottoman canons in the fields of visual arts and music and complements recent work on court patronage. Framed by ongoing critiques of canon formation among specialists of early modern Europe and late imperial China, the study offers a comparative perspective on those issues.

Adını 1896'da basılmış bir şiirin ilk iki dizesinden alan bu kitap, Anadolu tarihinin unutulmuş bir unsurunun ve bu unsurun yeniden hatırlanışının öyküsü… 1924'teki Türk-Yunan Zorunlu Nüfus Mübadelesi çerçevesinde, Ortodoks kilisesine bağlı oldukları için Yunanistan'a gönderilen, Türkçe konuşan Anadolu Rumları -yani Karamanlılar- ve onların kültürü, yarım yüzyıldan fazla ancak bir avuç uzmanla meraklının ilgisini çekebildi. Öncü araştırmacılar Yunanistan'daki Küçük Asya Araştırmaları Merkezi'nde, mübadillerle tek tek görüşerek kapsamlı bir sözlü tarih arşivi kurdu.1980'li yıllarda Karamanlılar ve Karamanlıca hem akademik hem de popüler ilgi görmeye başladı. Evangelia Balta, bilimsel yayınlarıyla bu ilginin büyümesine katkıda bulunanların başında geliyordu. Türkçede ilk kez toplu olarak basılan makaleleri Osmanlı, Türk ve Yunan tarihlerinin bu az bilinen unsurunun tarihine ışık tutuyor: Karamanlı yerleşimlerinin sicil defterlerindeki ev ev, dükkân dükkân dökümleri, buralarda yaşamış insanların dilinden ve kaleminden tanıklıklarla hayat buluyor. Karamanlıca yayınların satır araları modern bir toplumsal yapının ve ulusal bilincin şekillenmesinin araçları olarak okunuyor. Rumca, Yunanca ve Osmanlı Türkçesi kaynakların birbirini nasıl bütünleyerek tarihe ışık tutabileceği, örnek çalışmalarla gözler önüne seriliyor.

The twenty two essays collected in Turkish Language, Literature and History offer insights into Turkish culture in the widest sense. Written by leaders in their fields from North America, Europe and Turkey, these essays cover a broad range of topics, focusing on various aspects of Turkish language, literature and history between the eighth century and the present. The chapters move between ancient and contemporary literature, exploring Sultan Selim's interest in dream interpretation, translating newly uncovered poetry and exploring the works of Orhan Pamuk. Linguistic complexities of the Turkish language and dialects are analysed, while new translations of 16th century decrees offer insight into Ottoman justice and power. This is a festschrift volume published for the leading scholar Bob Dankoff, and the diverse topics covered in these essays reflect Dankoff's valuable contributions to the study of Turkish language and literature. This cross-disciplinary book offers contributions from academics specialising in linguistics, history, literature and sociology, amongst others. As such, it is of key interest to scholars working in a variety of disciplines, with a focus on Turkish Studies.

Şehrengiz is an Ottoman genre of poetry written in honor of various cities and provincial towns of the Ottoman Empire from the early sixteenth century to the early eighteenth century. This book examines the urban culture of Ottoman Istanbul through Şehrengiz, as the Ottoman space culture and traditions have been shaped by a constant struggle between conflicting groups practicing political and religious attitudes at odds. By examining real and imaginary gardens, landscapes and urban spaces and associated ritualized traditions, the book questions the formation of Ottoman space culture in relation to practices of orthodox and heterodox Islamic practices and imperial politics. The study proposes that Åžehrengiz was a subtext for secret rituals, performed in city spaces, carrying dissident ideals of Melami mysticism; following after the ideals of the thirteenth century Sufi philosopher Ibn al-'Arabi who proposed a theory of 'creative imagination' and a three-tiered definition of space, the ideal, the real and the intermediary (barzakh). In these rituals, marginal groups of guilds emphasized the autonomy of individual self, and suggested a novel proposition that the city shall become an intermediary space for reconciling the orthodox and heterodox worlds. In the early eighteenth century, liminal expressions of these marginal groups gave rise to new urban rituals, this time adopted by the Ottoman court society and by affluent city dwellers and expressed in the poetry of Nedîm. The author traces how a tradition that had its roots in the early sixteenth century as a marginal protest movement evolved until the early eighteenth century as a movement of urban space reform.

Fénelon, Offenbach and the Iliadin Arabic, Robinson Crusoein Turkish, the Bible in Greek-alphabet Turkish, excoriated French novels circulating through the Ottoman Empire in Greek, Arabic and Turkish - literary translation at the eastern end of the Mediterranean offered worldly vistas and new, hybrid genres to emerging literate audiences in the nineteenth and early twentieth centuries. Whether to propagate 'national' language reform, circulate the Bible, help audiences understand European opera, argue for girls' education, institute pan-Islamic conversations, introduce political concepts, share the Persian Gulistan with Anglophone readers in Bengal, or provide racy fiction to schooled adolescents in Cairo and Istanbul, translation was an essential tool. But as these essays show, translators were inventors. And their efforts might yield surprising results.

Osmanlı İmparatorluğu’nun son yüzyılı, kendi tarihsel, toplumsal ve siyasal dinamikleriyle Batı dünyasının toplumsal, siyasal ve edebi modernliğinin etkileşimiyle biçimlenen benzersiz bir dönemdi. Bu dönemde, Osmanlı tebaası farklı milletler kâh kendi dillerinde, kâh farklı alfabelerle ama Türkçe olarak, yeni edebi türlerde eserler vermeye başladı –bir başka deyişle yeni edebiyatlar oluşturdular.Yine bu dönemde Osmanlı İmparatorluğu’ndan koparak kurulan ulus devletler, söz konusu edebiyatlardan kendi dillerine ait olanları, modern ulusal edebiyatlarının tamamen kendine özgü başlangıçları olarak kabul ettiler. Bu bakış, aynı ortamda doğarak gelişmiş edebiyatların bütünlüğünün ve dinamizminin göz ardı edilmesine yol açtı. Örneğin Türkiye’de, Tanzimat edebiyatı deyince, sadece Osmanlı Türkçesinin Arap harfleriyle yazılmış örneklerinden oluşan bir külliyatın hatırlandığı –değil başka dillerin, Karamanlıca ya da Ermeni Harfli Türkçe örneklerin bile bu edebiyatın bir parçası olarak görülmediği– bir tür “ulusal edebiyat” anlayışı hâkim oldu. Benzer anlayışlar Osmanlı toprakları üzerinde kurulmuş diğer ülkelerde de benimsendi. Bunun sonucu olarak dönemin edebi ortamındaki ortak yapılar göz ardı edildi ve Osmanlı dönemindeki bu edebiyatların bir bütün olarak algılanması imkânının önü tıkandı.
Bu eser, Tanzimat dönemi edebiyatlarını dilsel ve edebi alışverişlerle zenginleşmiş ve çeşitlenmiş bir bütün olarak ele alan yaklaşıma bir katkı olarak, çağımızın edebiyat eleştirmenlerinin ve tarihçilerinin çalışmalarından derlendi. İki kuşaktan 15 yazarın 16 makalesini içeren bu derlemede Osmanlı İstanbulu’nda ikamet eden topluluklarda ve dillerde modern edebi kültürlerin oluşumu, ilk defa yan yana vekarşılaştırmalı bir perspektifle mercek altına alınıyor.

Seval Şahin, Cinai Meseleler’de öncelikle polisiyenin dünya edebiyatındaki yerinden bahsediyor ve ilk Osmanlı-Türk polisiyesinin yayımlandığı 1884’ten Latin harflerine geçişin yaşandığı 1928 yılına kadar yazılanlar üzerinden polisiye geçmişimizi inceliyor. Karakterler nasıl kurgulanıyor, suçlular hangi alet-edevatları kullanıyorlar, kendilerini yakalamaya çalışan polislerden, dedektiflerden, hafiyelerden nasıl kaçıyorlar, katil kim gibi temel sorular üzerinden Osmanlı-Türk polisiyelerinin kendilerini var ettikleri birtakım ortak özellikleri gösteriyor. Metinlerin ortaklaştığı bir diğer alanı, polisiyelerin milliyetçi ve ulusalcı ideolojiyi temsil etmekteki rollerini de ele alıyor ve bu rollerin yüklenmesine tür olarak ne derece uygun olduklarını tartışıyor.Cinai Meseleler, hem polisiye okurlarının hem de genel olarak kurmacanın oluşumu üzerine kafa yoranların ilgisini cezbedecek, polisiyeye hak ettiği değeri veren temel bir çalışma. Cingöz Recai, Fakabasmaz Zihni, Tilki Leman ve diğerleri…

Mehmet Fatih Uslu Çatışma ve Müzakere’de, Osmanlı’da modern dramatik edebiyatın 19. yüzyılın ikinci yarısındaki yükselişini,
Ermenice ve Osmanlı Türkçesi ile yazılmış metinleri beraber okuyarak anlamaya çalışıyor. Mıgırdiç Beşiktaşlıyan, Bedros Turyan, Hagop Baronyan, Şinasi, Namık Kemal, Abdülhak Hâmid, Ahmet Midhat ve Şemseddin Sami’nin ürettiği dramatik edebiyat örneklerini incelemek, imparatorluğun dönüşümünü ve krizini açıklamanın bir yöntemi olabilir mi şüphesinden yola çıkıyor.Uslu, dönem içinde üretilmiş bu çift dilli tiyatro edebiyatında farklı dramatik metin türlerinin, hem siyasal ve toplumsal olarak nelere
delalet ettiğini hem de kamusal iletişimde nasıl bir rol üstlendiğini sorgulamanın, yeni anlama imkânları açacağını umut ediyor.

Fikrî Çelebi, on altıncı yüzyılda yaşamış önemli divan şairlerinden biridir. Uzun yıllar kadılık yapmış olan şairden devrin bütün kaynakları övgüyle söz eder. Çok sayıda eser yazmış olsa da, bugüne kadar Fikrî Çelebi’nin hiçbir eseri ele geçmemişti. Ebkâr-ı Efkâr, şairin ortaya çıkarılan ilk eseri olup Ali Emre Özyıldırım tarafından bulunmuş ve yayına hazırlanmıştır. Eser, şairin başından geçen sıra dışı bir aşk macerasının manzum hikâyesidir. Eserin başkahramanı olan Fikrî Çelebi, aşk yolculuğunu son derece gerçekçi bir kurguyla aktarmıştır. Fikri’nin genç bir hemcinsine karşı duyduğu aşkın hikâyesi olan ve Edirne ile İstanbul’un gündelik hayatını da yer yer yansıtan bu aşk macerası, hem vuslatla sonlanması hem de vuslat sonrasında yaşananlar sebebiyle divan şiirinin gerçekçilik sınırlarını zorlayan kendine özgü bir hikâyedir. Bu çalışmada, şairin hayat hikâyesiyle beraber Ebkâr-ı Efkâr üzerine farklı açılardan edebî tahliller ve tespitler yer alıyor. Osmanlı devri Türk şiir dilinin idealizm ile realizm arasındaki gerilimi ve esere yansıyan farklı dil ve üslup özellikleri, incelemenin ağırlık merkezini oluşturuyor. Ebkâr-ı Efkâr ile divan şiirindeki aşk konulu mesneviler zincirinin kayıp bir halkası gün ışığına çıkmış oluyor

Âşık Çelebi’nin eserinde vurguladığı belli başlı konular üzerine yoğunlaşarak onun bizlere aktarmaya çalıştığı dünyayı; hangi meseleleri nasıl ve neden anlattığını inceleyerek tezkiresini anlamaya bir başlangıç niteliği taşımaktadır.Âşık Çelebi ve Şairler Tezkiresi Üzerine Yazılar, Osmanlı biyografileri arasında ayrıcalıklı bir yeri olan Âşık Çelebi tezkiresi üzerine kitap biçiminde yayımlanan ilk çalışmadır. Okuması hem çok keyifli hem de çok zor bir metin yazan Âşık Çelebi (ö. 1572), yaşadığı dönemin kültürünü, edebiyatını, İstanbul’unu ve şairlerini son derece canlı bir şekilde tasvir eder. Bu kitabı oluşturan makaleler, Âşık Çelebi’nin eserinde vurguladığı belli başlı konular üzerine yoğunlaşarak onun bizlere aktarmaya çalıştığı dünyayı; hangi meseleleri nasıl ve neden anlattığını inceleyerek tezkiresini anlamaya bir başlangıç niteliği taşımaktadır.

Bir toplumun bilgi ve kültür seviyesi ile yöneticilerin kültürel faaliyetler karşısındaki tavrı, sanatın gelişmesinde ya da gerilemesinde hep çok önemli etkenler olmuştur. Devlet yöneticileri, sanatçıları yaptıkları işleri öncelikle kamuya ve sonraki çağlara aktaracak ve adlarını ölümsüzleştirecek kişiler olarak görmüş, sanatçı da bu yolla sanatını maddi ve manevi açıdan rahatça icra edebileceği bir ortam bulmuştur.Hami-sanatçı ilişkisi, gelişmiş toplumlarda hep merak edilmiş ve çeşitli araştırmalara konu olmuştur. Bu kitapta, Osmanlı sanatının edebiyat boyutu, II. Selim dönemi sonuna kadar, sanat-devlet ilişkisi açısından incelenmektedir. Edebi, sosyal ve politik tarih perspektifleri göz önünde tutularak, Osmanlı edebiyatı bağlamında hamilik sisteminin nasıl işlediği ve sanatçıların bu sistem içerisinde eserlerini nasıl ürettikleri, çalışmanın temel ilgi alanlarını oluşturmaktadır.