Ottoman Art and Architecture

Prof. Doğan Kuban’ın 60 yılı aşan inceleme, araştırma ve yazılarından yola çıkarak ortaya koyduğu yorumlarını içeren Osmanlı Mimarisi’nin hazırlanma amacı, Osmanlı tarihi, kültürü ve sanatına ilişkin önyargıları ortaya koymak ve 19. yüzyıldan bu yana yabancılar ve hatta bizzat Türkler tarafından oluşturulan klişelere son vermektir. Bu, sosyal tarih ve mimarlık tarihi arasındaki ilişki kurma deneyimi de sayılabilir; aynı zamanda mimarlığın aynasından Osmanlı tarihine bakmak olarak da değerlendirilebilir.
Merkezi Asya ve Avrupa’nın ara kesitinde yer alan Osmanlı İmparatorluğu’nun, İslam ve Hıristiyan toplumlarının oluşturdukları heterojen yapısına bağlı olarak Osmanlı mimarisi Akdeniz, Yakın ve Ortadoğu mimari geleneklerinin bir sentezidir. Osmanlı mimarisinin tarihçesi 1873 Viyana Sanayi Sergisi için oluşturulan albümle başlamıştır. Fakat özellikle Cumhuriyet Dönemi’nde değişik görüşleri yansıtan yayınların sayısı artarak devam etmiştir. Ancak Osmanlı mimarlık tarihi ilk kez bu yapıtla, İmparatorluk’un çoklu kültürel yapısının bilinciyle ve tarihi gelişmelerle ilişkiler irdelenerek sunulmuştur.
Doğan Kuban’ın, Osmanlı mimarlık tarihini “Sinan’dan Önce Osmanlı Mimarisi”, “Yapılar”, “Sinan’dan Sonra Osmanlı Mimarisi”, “Sinan ve Klasik Osmanlı Mimarisi”, “Avrupa’ya Öykünme” başlıkları altındaki tam 57 bölümde ayrıntılı bir biçimde ortaya koyduğu Osmanlı Mimarisi’ne ilişkin düşünceleri şöyle:
“Osmanlı mimarisi, Osmanlı kültürünün en uluslararası niteliğe sahip üretimi ve ürünüdür. Dünya mimarlık tarihinde özel bir yeri olduğuna inandığım büyük yapıtlar üretmiş, bunlar bugüne kadar var olmuş ve dünyadaki belli başlı sanat tarihçileri ile mimarları da etkilemiştir. Ben bunun tarihçisiyim. 60 yılı aşan bir süredir bu alanda çalışıyorum. Bu işin hocası olarak, şimdiye kadar yapılanlardan daha farklı bir anlayışla, mimariyi Osmanlı tarihi ve kültürüyle iç içe geçmiş bir biçimde biraz daha ayrıntılı anlatmak gereğini hissettim.

This is a comprehensive survey of the last two centuries of Turkish architecture. The author treats his subject chronologically and in its historical perspective, with full discussion of the effects of conquests, religion and social organization.

This collection of essays provides a timely reassessment of nineteenth-century Islamic art and architecture. The essays demonstrate that the arts of that era were vibrant and diverse, making ingenious use of native traditions and materials or adopting imported conventions and new technologies. However, traditionalists, revivalists and modernists all referred in one way or another to an Islamic heritage, whether to reinvent, revive or reject it. Beginning with an historical introduction and an assessment of changing attitudes towards the visual arts the following essays provide case studies of architecture and art in Ottoman Turkey, Egypt, Morocco, sub-Saharan Africa, Iran, Central Asia, India and the Caribbean. They examine such issues as patronage, sources of artistic inspiration and responses to European art. The essays have a relevance and importance for our understanding of the societies and attitudes of that time, and have a direct bearing on the more general debate concerning cultural identity and the integration of modern ideas in the Muslim world. The book is richly illustrated with very many illustrations in black-and-white and in full colour.

This is not a book on archaeology, nor, although it lays particular stress on the architecture, an architectural history of Istanbul. It is an attempt to present the urban history of a world-city called Istanbul, Constantinople, Byzantion in different periods of its history. It delineates historical circumstances, or sudden ruptures, but above all, it attempts to present this unique world-city as experienced by its citizens and visitors, and as imagined by the world at large. While recent researches on the topography, history and monuments of the city are integrated in the text, my intention is to present the essence of the historical image of Istanbul contextually within physical, social and cultural framework. I have no intention of breaking new ground on the topography of the city, but I wish to convey the terms of a unique human experience in one of the longest surviving cities of the world, built in a most beautiful and enchanting landscape. The great Byzantine scholar R Janin speaks of various "visages" of the city composed through the rhythms of life or caprices of the emperors. Most of this intricate relationships created in millennia between men, site, and artifact are gone and difficult to visualize. In writing this urban history, while I try to remain objective, I know that I create a literary model using as reference the least changed of the historical elements, the surviving monuments, the site with its basic shape and articulations, and contemporary accounts -not necessarily sources of hard facts, but as primary expressions, reactions and emotions. Thus tryingto keep myself away, as far as possible, from speculation and methods of criminal fiction, I have delineated the history of this grandiose, dramatic and often cruel city of Istanbul.

Çağlar Boyunca Türkiye Sanatının Anahatları adlı bu kitap 100 Soruda Türkiye Sanatı adlı kitabımın biçimsel yapısı ve adı değişen yeni bir baskıdır.32 yıl önce öğrencilere ve uzman olmayan okuyucu kitlesine Türkiye sanat tarihine genel bir bakış olarak yazılan küçük el kitabı bugüne kadar birçok baskı yaparak bir ders kitabı görevi gödü.Bu kadar uzun bir süre ilgi görmesinin nedeni, sanıyorum, Türkiye sanatının bütün dönemlerine ilişkin genel bilgileri kısa, kolay anlaşılır ve öze inen bir üslupla anlatması olmuştu. O zamanki koşullarda sadece elle çizdiğim sınırlı şekillerin bir bölümü bu baskıda fotoğraflarla yer değiştirdi.

Fatih devri, Türkiye tarihinde sanatın ve mimarinin rönesansı sayılır. Ekrem Hakkı Ayverdi, bu devri şöyle tanımlıyor: “Fatih Sultan Mehmed için geniş manasıyla yapıcılık, ikinci bir tabiat halindeydi; Osmanlı İmparatorluğu'nu yoğurmak gibi ömür törpüleyici büyük işler ortasında imarcılığa vakit ve imkan buluyor ve belki de ortaya çıkan güzel neticelerle yorucu hayatını neşelendiriyordu.

Ekrem Hakkı Ayverdi’nin bir başka büyük hizmeti ise bugün millî sınırlarımız dışında kalan topraklardaki mimari eserlerin tesbiti ve neşredilmesidir. Bunun için 1975 ve 1976’da iki seyahat yapılmış ve uzun arşiv çalışmaları sonunda “Avrupa’daki Osmanlı Mimârî Eserleri” külliyatı hazırlanmıştır. Bunlar Romanya, Macaristan, Yugoslavya, Arnavutluk, Yunanistan ve Bulgaristan’ı içine alacak şekilde dört büyük cilt halinde neşredilmiştir. Böylece sekiz büyük ciltten teşekkül eden külliyat, başlangıcından Fâtih devri sonuna kadar olan 250 senelik bir devreyi ele aldığı gibi devir ve tarih gözetmeden Avrupa’daki bütün Türk eserlerini ihtiva etmektedir.Eserleri. XVIII. Asırda Lâle (1950), Fâtih Devri Mi‘mârîsi (1953), Fâtih Devri Hattatları (1953), Yugoslavya’da Türk Âbideleri ve Vakıfları (1957), XIX. Asırda İstanbul Haritası (1958), İstanbul Mi‘mârî Çağının Menşe’i Osmanlı Mi‘mârîsinin İlk Devri (1966), İstanbul Vakıfları Tahrîr Defteri (Ö. Lütfi Barkan’la, 1970), Osmanlı Mi‘mârîsinde Çelebi ve II. Sultan Murad Devri (1972), Osmanlı Mi‘mârîsinde Fâtih Devri (III, 1973; IV, 1974), İlk 250 Senenin Osmanlı Mimârîsi (İ. Aydın Yüksel’le, 1976), Avrupa’da Osmanlı Mimârî Eserleri: Romanya-Macaristan (I, 1979), Yugoslavya (II-III, 1981), Bulgaristan-Yunanistan-Arnavutluk (IV, 1982). Bu serinin ilk üç cildi bir heyetle beraber hazırlanmıştır. Ayrıca çeşitli dergi ve ansiklopedilerde yetmiş beş kadar makalesi vardır. Bunların bir kısmı ölümünden sonra kitap halinde de neşredilmiştir (Makaleler, İstanbul 1985).Ayverdi’nin eserlerinin gelecek nesiller içinde Türk sanatı ile uğraşanların başvuracakları ana kitaplardan olma vasfını uzun zaman koruyacağı şüphesizdir.

El sanatları kapsamında düşünülen ürünlerin zengin ve çeşitli olması, ülkemizde bu ürünlerin bir bölümünün hala geleneksel amaçlarla kullanılır olması, günümüzde ekonomik nedenlerle yeni boyutlar kazanması, cumhuriyet döneminde bir çok orta ve yüksek öğretim kurumlarında uygulamalı olarak öğretiliyor olması, bende bu alanda sistemli bir kuramsal çalışmanın yapılması zorunluluğunu düşündürmüştür. Bu düşünceden giderek cumhuriyet döneminde ülkemizde yapılan el sanatlarına yönelik çalışmaların gruplandırılması, tanım, içerik, sınıflandırma açılarından bir sistematik içinde ele alınmaları gibi konuları içine alan "Geleneksel Türk El Sanatlarına Giriş" adlı bir kitap çalışması yapılması planlanmıştır.

"Turkish Traditional Art Today presents the living arts and artists of Turkey. It is simultaneously an etnographic inquiry into the nature of art, an introduction to modern Turkey, and a model study of folk art, combining the theories folklore, anthropology, culturalgeography, and art history. Describing his research in the cities, towns, and mountain villages, Glassie ranges widely across media. He tells of architecture, calligraphy, woodworking, and earthenware, but lays particular emphasis on the brilliant, underglaze-painted ceramics of Kütahya and the rich, pilled carpets for which Turkey has been famed for centruies. While searching for the traits that art and the stylistics com-plexities that chracterize Turkish creativity, Glassie focuses on the artists and their theories and practices as well as the works they produce."

A symbolic locus embodying myriad meanings, the political center of the eastern Mediterranean, and one of the old world's largest urban centers, Constantinople was the site of large-scale urban and architectural interventions. Changing visions-the changing political, cultural, and religious orientations of those who lived there and those who ruled from there-inscribed themselves in its spaces, transforming it and lending it new meanings. Constantinopolis/Istanbul is about such a period of change and remaking: following its capture in 1453, the city was host to a grandly conceived urban project meant to rebuild and transform the capital of Eastern Rome as the capital of the Ottoman Empire. Çiğdem Kafescioğlu traces the construction and representation of Ottoman Istanbul, threading histories of politics, culture, and architecture into the fabric of the urban landscape. Attentive to the preservation and destruction of artifacts from the past, Constantinopolis/Istanbul shapes an understanding of emerging modes of spatiality and visuality in Ottoman Istanbul as central components of a complex and fascinating urban process, that of the creation of a capital city through the interpretation and appropriation of another.

Die Reihe Beiruter Texte und Studien (BTS) ist die Buchreihe des Orient-Instituts fur Grundlagenforschung des historischen und zeitgenossischen Mittleren Ostens. Sie stellt Studien bereit, die auf Primarquellen in Sprachen der Region basieren und bietet thematische sowie methodische Impulse. Dieser Band untersucht "The Istanbul Divanyolu - a case study in Ottoman urbanity and architecture".

Roma, Bizans ve Osmanlı... Bu üç büyük uygarlık, insanlık tarihinin en çarpıcı öyküsünü İstanbul'da sergiledi. İnsanı tanrıların gölgesinde bırakan Roma paganizmi, Bizans'ın siyasi kimliğe bürünmüş ortodoksluğu ve kendi içine kapanmış mistizmi ile Osmanlı, birbirlerinden devşirdikleri kültür mirası üzerinde İstanbul'u yarattılar. İstanbul, bu uygarlıkların iç içe, yan yana durdukları,kimi zaman aynı hayat gerçeklerini paylaştıları, kimi zaman da farklı yönlere uzanarak kendi özgün kişiliklerini tarihe kabul ettirdikleri bir kentin adı oldu.
İstanbul Tarihsel Topografyası, tarihöncesinden başlayıp antik yerleşimlere ve buradan da Bizans'ı bütünüyle kuşatarak Osmanlı'ya ulaşan bir zaman dilimi içinde, kentin mimari dokusunu yapı örnekleri üzerinde durarak araştırmakta. Roma tapınak kalıntıları, Bizans sarayları, kiliseleri, surları, sarnıçları ve Osmanlı mimarisinin Klasik Dönem sonuna kadar ortaya koyduğu bütün yapı envanteri, tek tek ele alınmak suretiyle kentin fiziksel değişimi gözler önüne seriliyor. Metni destekleyen yüzlerce harita, gravür ve fotoğraf ile ayrıca ek olarak verilen 1/10.000 ölçekli topografik plan, İstanbul'u bir dünya kenti yapan kültür mirasınıtüm çarpıcılığıyla ortaya koyuyor.
İstanbul'un Tarihsel Topografyası, bu imparatorluklar başkenti için bugüne kadar yapılmış en kapsamlı çalışmadır

Selçuklular’dan Cumhuriyet’e Türkiye’de Mimarlık, Aptullah Kuran’ın 40 yılı aşan akademik yaşamının farklı zamanlarına ait ürünlerini akıcı bir bütün halinde derleyen bir çalışma. Yapıtı oluşturan 41 makale aynı zamanda, geniş bir coğrafyada bin yıllık bir süreç boyunca mimari geleneklerle pratiklerin oluşum ve dönüşümünü inceleyen bir tarihçinin seyir defteri. 1961’den 1994’e uzanan dönemde kaleme alınmış makaleler, Selçuklu Anadolusu, Osmanlı İmparatorluğu ve Cumhuriyet Türkiyesi’nde mimarlık akımlarını mercek altına alıyor. Mimarlık geleneklerinin farklı toplumsal-siyasal ortamlarda yeni tarzlarla yeniden biçimlenişinin öyküsünü 500’ü aşkın çizim, plan, harita ve fotoğraf eşliğinde sunuyor.

Geç Osmanlı Döneminde Sanat, Mimarlık ve Kültür Karşılaşmaları başlığı altında yayımlanan bu kitap, Osmanlı’da
19. yüzyılda ve 20. yüzyıl başında idari, siyasi ve toplumsal alanda ortaya çıkan büyük değişimlerin mimari, kültürel ve sanatsal yansımalarını irdeleyen makalelerden meydana gelen bir derlemedir. Düşünsel ve Tarihsel Çerçeve, Yeni Düzenin Yapıları, Mimarlar ve Üsluplar, İzlenimler ile 20. Yüzyıl Başında Mimarlık ve Yerleşim başlıkları altında toplanan on dokuz makalenin büyük bölümü, İ.T.Ü. Mimarlık Tarihi, Sanat Tarihi ve Restorasyon alanlarında yüksek lisans ve doktora yapan araştırmacıların özgün çalışmalarından oluşmaktadır. Döneme ait çok çeşitli belgelerden yararlanarak çizim, plan, harita ve fotoğraflarla zenginleşen bu makalelerin seçimi, önsözü de kaleme alan İ.T.Ü. Mimarlık Fakültesi’nden Prof. Dr. Turgut Saner tarafından gerçekleştirilmiştir. Geç Osmanlı dönemini ele alan kitap, konuyla ilgili araştırmacılar ile tarih meraklılarına yönetim, eğitim, sanayi ve ticaret yapılarından sayfiye konutlarına, klasisist yaklaşımdan Viktorya tarzı üslup denemelerine, Pappa ve Vallaury gibi üretken yabancı mimarlardan seyahatnamelerdeki izlenimlere, İngiliz ve Rusların mimari etkinliklerinden dünya sergilerine, işgal altındaki İstanbul’dan iskân sorununa ve Cemil Topuzlu’nun kentsel yaklaşımlarına çok geniş bir yelpazede taze bir bakış açısı sunmaktadır.

Boğaziçi Üniversitesi''nin kurucu rektörü, Tarih Bölümü Başkanlığı döneminde yüzlerce gencin hocası olmuş, Mimar Sinan üzerine yaptığı çalışmalarla tanıdığımız bilimadamı Aptullah Kuran''a bir teşekkür kitabı bu.Eski Çağ''dan Orta Çağ''a Erken Modern Dönem''den ondokuzuncu yüzyıla ve Cumhuriyet''e uzanan, mimarlık ve kültür tarihini çeşitli yönleriyle yansıtan araştırma yazıları, değişik ülkelerden on altı bilim kurumunun araştırmacılarının, değerli bilimadamımız Kuran''ın açtığı yolda kaleme aldığı makaleler bu kitapta bir araya geldi.
Seneler içinde kendisinden alınan ilham ve öğrenilenlerle karşı bir armağan olarak...

Bu kitapta, 1300-1500 yılları arasında inşa edilmiş Osmanlı yapılarının taçkapıları incelenmiştir. Giriş bölümünde, taçkapıların kökenine ve Anadolu Selçuklu dönemi taçkapılannm genel özelliklerine değinilmiş; "Erken Dönem Osmanlı Taçkapılannm Genel Mimarî Özellikleri", "Erken Dönem Osmanlı Taçkapılarını Oluşturan Unsurlar" ve "Erken Dönem Osmanlı Taçkapılarında Süsleme" başlıklı bölümlerde ise erken dönem Osmanlı taçkapıları ayrıntılı bir şekilde tanıtılmıştır. "Katalog" bölümünde her bir taçkapının boyutları, unsurları, süslemeleri ve ayrıca ait oldukları yapının plân özellikleri, inşa tarihi, banisi ve mimarîsi hakkında bilgiler verilmiştir.

Osmanlı Beyliği mimarisi üzerindeki Anadolu Selçuklu etkilerini konu alan araştırmamızda, siyasal, ekonomik ve sosyal kurumlarındaki gelişime paralel olarak ortaya çıkan mimarideki üslupsal farklılıklar ortaya konmaya çalışılacaktır. Bu bağlamda hareket noktamız dini mimari olacaktır. Ancak konunun çok yönlü açıklanması nedeni ile diğer yapı türleri de gerektiği durumlarda ele alınacaktır. Bununla birlikte, her iki devletin mimari oluşumunda göz ardı edilmemesi gereken Anadolulu ve Anadolu dışı diğer etkenler ancak ihtiyaç duyulduğu takdirde irdelenecektir.

Bu yayının başlıca amacı, Türk mimarî eserlerinin karakteristiklerini geniş ölçüde tanıtmaktır. Bunun için her hangi bir didaktik usulden kaçınılarak, sadece tek tek izlenimler sıralanmakla yetinilmiştir. Başlıca ağırlık, sözden çok görüşe dayanan ( vizüel ) etkilerde aranmıştır.
Türk mimarisi, uzun süre üvey evlât muamelesi görmüştür. Kâh Acem, kâh Arab, kâh da Bizans etkileri ön plânda tutulmuş; bu mimarî kolunun dünya mimarisindeki önemine yer verilmemiştir. Bu ön düşüncenin neticesi olarak, 19. yüzyılın sonlarına kadar bu varlık üzerinde ilmî araştırma yapılmamıştır. İlk olarak, Türk mimarisini kendi başına ele alan ve hakkında büyük çapta eser yayınlayan İbrahim Edhem Paşadır

A new approach to late Ottoman visual culture and its place in the world With its idiosyncratic yet unmistakable adaptation of European Baroque models, the eighteenth-century architecture of Istanbul has frequently been dismissed by modern observers as inauthentic and derivative, a view reflecting broader unease with notions of Western influence on Islamic cultures. In Ottoman Baroque--the first English-language book on the topic--Ünver Rüstem provides a compelling reassessment of this building style and shows how between 1740 and 1800 the Ottomans consciously coopted European forms to craft a new, politically charged, and globally resonant image for their empire's capital. Rüstem reclaims the label "Ottoman Baroque" as a productive framework for exploring the connectedness of Istanbul's eighteenth-century buildings to other traditions of the period. Using a wealth of primary sources, he demonstrates that this architecture was in its own day lauded by Ottomans and foreigners alike for its fresh, cosmopolitan effect. Purposefully and creatively assimilated, the style's cross-cultural borrowings were combined with Byzantine references that asserted the Ottomans' entitlement to the Classical artistic heritage of Europe. Such aesthetic rebranding was part of a larger endeavor to reaffirm the empire's power at a time of intensified East-West contact, taking its boldest shape in a series of imperial mosques built across the city as landmarks of a state-sponsored idiom. Copiously illustrated and drawing on previously unpublished documents, Ottoman Baroque breaks new ground in our understanding of Islamic visual culture in the modern era and offers a persuasive counterpoint to Eurocentric accounts of global art history.

During his tenure as Chief Royal Architect (1539-1588) in the "Golden Age" of the Ottoman Empire, Sinan designed hundreds of structures that helped create the renowned urban image of Istanbul, particularly mosques with seemingly weightless, light-filled centralized domes that have been compared with developments in Renaissance Italy. His distinctive architectural idiom left its imprint over a vast empire extending from the Danube to the Tigris, and he became the most celebrated of all Ottoman architects. In this lavishly illustrated, major new assessment of Sinan's oeuvre, Gülru Necipoglu challenges standard views of Sinan as a "Turkish Michelangelo" driven solely by an insatiable urge for artistic experimentation. Her innovative analysis shows that Sinan's rich variety of mosque designs sprang from a process of negotiation between the architect and his elite patrons, both men and women. Defined though they were by social and territorial hierarchies and associated notions of identity, memory, and decorum, Sinan's mosques simultaneously shaped these conceptions. The Age of Sinan draws on a wealth of primary sources to reveal the chief architect's monuments as bearers of previously unrecognized dimensions of meaning. A sophisticated study of the cultural and social history of Ottoman architecture, interpreting the oeuvre of a seminal figure in the early modern eastern Mediterranean world, it is must reading for scholars and students of art history and other fields with an interest in the Ottoman Empire.

it treats all types of buildings in all the areas of Greece where such monuments appear. Also, in order to enable the reader to acquire a complete overview of the architecture of this period, a point has been made of including not only buildings which are unquestionably Ottoman in their function and architecture, such as mosques, imarets, hamams, tekkes etc., but also citadels, bridges or dwellings which were in use by all sections of the population. Ihe book is divided into three parts. Part 1 consists of three introductory chapters, the first of which provides a general account of the Ottoman Empire and the Greek lands more specifically, while the second and third discuss the characteristics of Ottoman architecture in Greece. For readers' convenience, Ottoman architecture is divided into secular and religious categories, though this is no more than a convention, since the boundary between religious and secular architecture is hard to draw. Supposedly "secular" buildings such as bath houses are often part of larger religious-philanthropic-educational complexes. The chapters on Ottoman architecture serve as an introduction to Part 2, the heart of the book, where the monuments are described region by region. In many cases the regional sections are prefaced by a historical introduction to the main town and its growth under Ottoman rule. An invaluable source for this survey is provided by the 17th century Ottoman traveler Evliya Celebi, who left precious descriptions of many towns and their monuments. Evliya's account' is often exaggerated or inaccurate, but still a rich source of information, which in conjunction will, other sources (historical, archival, archaeological and so forth) helps us to identify and date our monuments. An effort has been made to standardize the descriptions of monuments and to make them as thorough as possible. Each entry contains an account of the monument's history (where that is possible), its dating and its architectural form, including the main phases of repair and restoration. Reference is also made to the new uses to which a number of buildings have been put, in order to give them a role in the country's contemporary cultural life. The book closes with a time chart, a glossary of (mainly) architectural terms used in the text and which may confuse the non-specialist, and finally, a bibliography. [...] (From the Introduction).

Gathering architectural pieces from all over the world, the Paris Universal Exposition of 1867 introduced to fairgoers the notion of an imaginary journey, a new tourism en place. Through this and similar expositions, the world's cultures were imported to European and American cities as artifacts and presented to nineteenth-century men and women as the world in microcosm, giving a quick and seemingly realistic impression of distant places. #65533;elik examines the display of Islamic cultures at nineteenth-century world's fairs, focusing on the exposition architecture. She asserts that certain sociopolitical and cultural trends now crucial to our understanding of historical transformations in both the West and the world of Islam were mirrored in the fair's architecture. Furthermore, dominant attitudes toward cross-cultural exchanges were revealed repeatedly in Westerners' responses to these pavilions, in Western architects' interpretations of Islamic stylistic traditions, and in the pavilions' impact in such urban centers. Although the world's fairs claimed to be platforms for peaceful cultural communication, they displayed the world according to a hierarchy based on power relations. #65533;elik's delineation of this hierarchy in the exposition buildings enables us to understand both the adversarial relations between the West and the Middle East, and the issue of cultural self-definition for Muslim societies of the nineteenth century.

Rather than subscribing to a single position, this collection informs the reader about the current state of the discipline looking at changes across the broad field of methodological, theoretical and geographical plurality. Divided into three sections, Rethinking Architectural Historiography begins by renegotiating foundational and contemporary boundaries of architectural history in relation to other fields, such as art history and archaeology. It then goes on to critically engage with past and present histories, disclosing assumptions, biases and absences in architectural historiography. It concludes by exploring the possibilities provided by new perspectives, reframing the discipline in the light of new parameters and problematics. This timely and illustrated title reflects upon the current changes in historiographical practice, exploring potential openings that may contribute further transformation of the disciplines and theories on architectural historiography and addresses the current question of the disciplinary particularity of architectural history.

25-27 Kasım 1999 tarihinde İTÜ Taşkışla Kampusü'nde gerçekleştirilen Osmanlı Mimarlığının 7 Yüzyılı "Uluslarüstü Bir Miras" konulu kongrede sunulan bildiriler aynı adlı kitapta derlendi. Osmanlı İmparatorluğu'nun 700. kuruluş yıldönümü etkinlikleri çerçevesinde gerçekleştirilen kongre "Uluslarüstü Bir Miras" konseptinin kuramsal ve ideolojik/siyasal bağlamını irdeleyip sorgulamayı, karşılıklı etkileşimin model ve tipolojisine ilişkin yorumların ve birikimin bir dökümünün elde edilmesini; kent, yerleşme, yapı ve yapım tipolojileri, eğitim ve çalışma koşullarının araştırılmasını, tanınmasını; korunma sorunlarını, mevcut mimari mirasın günümüz mimarlık düşüncesine etkilerini irdelemeyi amaçlıyordu. 58 araştırmacının 56 bildiri ile katıldığı kongre, "siyasi ve ideolojik konvansiyonlara bağımlılığın" artık terk edilmesi gerektiği düşüncesini öne çıkarırken Osmanlı mirası üstündeki "ötekileştirme" ipoteğinin tartışılmasına da olanak sağladı.
"Osmanlı Mimari Mirasının Kuramsal/İdeolojik Bağlamı", "Mimari Mirasın Uluslarüstü Modelleri", "Kent, Kentleşme ve Yaşam Çevresi", "Sivil Yapılar ve Yapım Tipolojisi", "Mimari Mirasın Korunmasının Metodolojik ve Operasyonel Sorunları", "Yapı Üretim Etkinlikleri ve Çalışma Koşulları" ana başlıkları altında düzenlenen kongre Osmanlı kimliğini ve bu kimliğin gösterimlerinin nasıl algılanabileceğini Şam, Girit, İstanbul, Mostar ve diğerleri üzerine yapılan sunumlarla tartışmaya açtı.

Geçmişteki İstanbul'u, kitapları ve resimleri ile, ancak Batı'dan gelenlerin ilgileri ve becerileri bir oranda, tarihe maletmiştir.
Bunların elde kalabilenlerini, ilk kez olmak üzere biraraya getirebilmek amacı ile kurduğum, Soğukçeşme Sokağı'ndaki "İstanbul Kütüphanesi"nin, bir işlevi bu ise, öbürü, yabancı dillerde ya da eski harflerle basılı-yazılı kaynaklarda kalmış (veya hiç basılmamış) olan bilgileri, günümüz yazısına ve düşüncesine aktarmak'tır.

While European eclecticism is examined as a critical and experimental moment in western art history, little research has been conducted to provide an intellectual depth of field to the historicist pursuits of late Ottoman architects as they maneuvered through the nineteenth century's vast inventory of available styles and embarked on a revivalist/Orientalist program they identified as the 'Ottoman Renaissance.' Ahmet A. Ersoy's book examines the complex historicist discourse underlying this belated 'renaissance' through a close reading of a text conceived as the movement's canonizing manifesto: the Usul-i Mi'mari-i 'Osmani [The Fundamentals of Ottoman Architecture] (Istanbul, 1873). In its translocal, cross-disciplinary scope, Ersoy's work explores the creative ways in which the Ottoman authors straddled the art-historical mainstream and their new, self-orientalizing aesthetics of locality. The study reveals how Orientalism was embraced by its very objects, the self-styled 'Orientals' of the modern world, as a marker of authenticity, and a strategically located aesthetic tool to project universally recognizable images of cultural difference. Rejecting the lesser, subsidiary status ascribed to non-western Orientalisms, Ersoy's work contributes to recent, post-Saidian directions in the study of cultural representation that resituate the field of Orientalism beyond its polaristic core, recognizing its cross-cultural potential as a polyvalent discourse.

Dünden Bugüne İstanbul Ansiklopedisi, Türkiye'de Kültür Bakanlığı ve Tarih Vakfı tarafından ortak olarak yayımlanmış Türkçe ansiklopedidir. 1993 - 1994 yılları arasında önce haftalık fasiküller halinde yayımlanan ansiklopedi, sonradan ciltler halinde de piyasaya verilmiştir. 1994'te 7. ciltte yayımı sona eren ansiklopediye, 1995 yılında bir de dizin (indeks) cildi eklenerek 8 cilde tamamlanmıştır.

This urban and architectural study of Aleppo reconstructs the city's evolution over the first two centuries of Ottoman rule and proposes a new model for the understanding of the reception and adaptation of imperial forms, institutions and norms in a provincial setting.

Zeynep #65533;elik examines the changing face of Istanbul during the period when European cultural and economic influence intensified, integrating architectural analysis with discussion of broader issues of urban design and historical change.